Visconti wśród gwiazd

Alicja Helman

Abstrakt

Helman pisze o sposobie, w jaki Luchino Visconti dobierał aktorów do swoich filmów. Cenił aktorów i dawał im szanse na maksymalne rozwinięcie aktorskiego potencjału. W pewnym sensie tworzył aktorskie emploi i wykorzystywał psychofizyczne typy gwiazd do budowania postaci. Na przykładzie tego punktu widzenia Helman analizuje ekspresyjne i spontaniczne postaci Anny Magnani w Bellissimie i Jesteśmy kobietami oraz egzotyczny i zdystansowany, precyzyjny styl gry pięknej Romy Schneider w segmencie Lavoro z Boccaccio ’70 i w Ludwigu. Silvana Mangano w segmencie La Strega Bruciata Viva kreowała wizerunek gwiazdy filmowej skrępowanej wymaganiami stawianymi przez społeczeństwo, fanów i rynek filmowy, ale najciekawsze role w filmach Viscontiego zagrała jako dojrzała aktorka (Śmierć w Wenecji, Ludwig i Portret rodzinny we wnętrzu). Dzięki chłodnej i klasycznej urodzie, wystudiowanym ruchom i gestom potrafiła zagrać bezwzględne i wyniosłe kobiety manipulujące ludźmi. Helman portretuje Claudię Cardinale, której warsztat aktorski pozostawiał wiele do życzenia, ale olśniewająca uroda tuszowała wszelkie wady. Jej uroda została doskonale wykorzystana, gdy Visconti poprosił Cardinale o zagranie pięknych, ale pustych bohaterek (Lampart i Błędne gwiazdy Wielkiej Niedźwiedzicy).