Tragikomedia dell’arte, czyli pierrotada à la Godard
Abstrakt
Nadgrodkiewicz zastanawia się nad fenomenem trwałości modelu komedii dell’arte z jej centralnymi postaciami – Pierrotem i Kolombiną. Wykrywa ten wzorzec w Szalonym Piotrusiu Jean-Luca Godarda. U Godarda wariant ten przybiera formę swoistej tragikomedii dell’arte. Ferdynand, główny bohater, i jego kochanka Marianna ukrywają swoje prawdziwe oblicza pod maskami izolującymi ich od świata. Nieustannie wikłają się w absurdalne i groteskowe sytuacje, ale splot okoliczności prowadzi ich nieuchronnie do tragicznego końca. Ich ucieczka z Paryża, kradzieże samochodów, skandale z bronią, napady i nieszczęśliwa miłość prowadzą ku śmierci, ich ostatecznemu przeznaczeniu. Film jest mocno osadzony w tradycji śródziemnomorskiej i popkulturze lat 60., a jego bohaterowie to młodzi ludzie swoich czasów. Nie mają złudzeń, są dowcipni i inteligentni, bezwzględni i autoironiczni, ale rozpaczliwie bezradni wobec narzuconych przez społeczeństwo nakazów. Ich błazeński bunt jest skazany na klęskę.
Słowa kluczowe:
komedia dell’arte, Jean-Luc Godard, błazenBibliografia
Nie dotyczy / Not applicable
Google Scholar
Autorzy
Grzegorz Nadgrodkiewiczkwartalnik.filmowy@ispan.pl
Uniwersytet Łódzki Polska
Student specjalizacji filmoznawczej na kulturoznawstwie Uniwersytetu Łódzkiego. Interesuje się związkami filmu i teatru.
Statystyki
Abstract views: 2PDF downloads: 1
Licencja
Prawa autorskie (c) 2000 Grzegorz Nadgrodkiewicz
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Autor bądź autorka udziela wydawcy niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowuje nieograniczone prawa autorskie i zobowiązuje się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu (umowa licencyjna do pobrania). Czasopismo jest wydawane na licencji CC BY 4.0. Zgłaszając artykuł do publikacji, autor bądź autorka wyraża zgodę na jego udostępnianie na tej licencji.
W wydaniach od 105-106 (2019) do 119 (2022) wszystkie artykuły były publikowane na licencji CC BY-NC-ND 4.0. W tym okresie autorzy i autorki udzielali(-ły) niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY-ND 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowywali(-ły) nieograniczone prawa autorskie i zobowiązywali(-ły) się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu.
Inne teksty tego samego autora
- Grzegorz Nadgrodkiewicz, Architektonika teatru – struktura filmu – zakamarki umysłu. Nowojorskie pasaże „Birdmana” , Kwartalnik Filmowy: Nr 109 (2020): Przestrzeń architektoniczna w filmie
- Grzegorz Nadgrodkiewicz, Onodrim z Fangornu , Kwartalnik Filmowy: Nr 113 (2021): Film i technologia
- Grzegorz Nadgrodkiewicz, Pasja braci Fassnacht i filmowe echa widowiska „na wzór Oberammergau”. Kilka uwag o zapożyczeniu na przykładzie „Galilejczyka” Dymitra Buchowieckiego , Kwartalnik Filmowy: Nr 87-88 (2014): Film i teatr
- Grzegorz Nadgrodkiewicz, Barok powracający w „Psie andaluzyjskim” Luisa Buñuela. Notatki drugie, poprawione , Kwartalnik Filmowy: Nr 89-90 (2015): Redefinicje klasyki
- Grzegorz Nadgrodkiewicz, Ewa Ciszewska, Jadwiga Mostowska, Trójgłos o „Odzie do radości” , Kwartalnik Filmowy: Nr Special Issue (2013): Polskie filmoznawstwo o kinie polskim
- Grzegorz Nadgrodkiewicz, Aktorka, archetyp, amnezja. Na marginesie „Persony” Bergmana , Kwartalnik Filmowy: Nr 100 (2017): O świętowaniu
- Grzegorz Nadgrodkiewicz, O zaślepieniu, nieprzejrzystości i reinkarnacji. „Zaćma” Ryszarda Bugajskiego , Kwartalnik Filmowy: Nr 97-98 (2017): Wędrujące motywy
- Grzegorz Nadgrodkiewicz, Sens i celowość ofiary z siebie. Utajony dyskurs „Donniego Darko” , Kwartalnik Filmowy: Nr 81 (2013): Dziecko i film
- Jadwiga Mostowska, Grzegorz Nadgrodkiewicz, Nasza Pani Profesor. Ewelinę Nurczyńską-Fidelską wspominają Jadwiga Mostowska i Grzegorz Nadgrodkiewicz , Kwartalnik Filmowy: Nr 93-94 (2016): Kino amerykańskie
- Grzegorz Nadgrodkiewicz, Balthasar, Tarkowski i „theatrum mundi” , Kwartalnik Filmowy: Nr 83-84 (2013): Ciało w filmie
