Kino osobne Andrzeja Pawłowskiego
Abstrakt
Kineformy Andrzeja Pawłowskiego najpierw początku były po prostu projekcjami ruchomych abstrakcyjnych obrazów rzucanych na ekran; potem, po zarejestrowaniu przez artystę owych projekcji, Kineformy przybrały postać filmową. Marcin Giżycki naświetla sylwetkę Pawłowskiego jako twórcy w awangardowy sposób eksperymentującego z tworzeniem obrazów i uznając osobność jego działalności ustanawia jednocześnie jej miejsce w sztuce.
Słowa kluczowe:
Andrzej Pawłowski, kineformy, kino eksperymentalneBibliografia
Nie dotyczy / Not applicable
Google Scholar
Autorzy
Marcin Giżyckikwartalnik.filmowy@ispan.pl
Rhode Island School of Design Stany Zjednoczone
Krytyk i historyk sztuk, autor książek z dziedziny historii filmu i zjawisk kultury artystycznej. Wykładowca w Rhode Island School of Design w USA. Prorektor w Warszawskiej Wyższej Szkole Sztuk Audiowizualnych i Nowych Mediów. Opublikował ostatnio Słownik kierunków, ruchów i kluczowych pojęć sztuki drugiej połowy XX wieku, słowo/obraz terytoria (2002).
Statystyki
Abstract views: 120PDF downloads: 10
Licencja
Prawa autorskie (c) 2003 Marcin Giżycki
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Autor bądź autorka udziela wydawcy niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowuje nieograniczone prawa autorskie i zobowiązuje się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu (umowa licencyjna do pobrania). Czasopismo jest wydawane na licencji CC BY 4.0. Zgłaszając artykuł do publikacji, autor bądź autorka wyraża zgodę na jego udostępnianie na tej licencji.
W wydaniach od 105-106 (2019) do 119 (2022) wszystkie artykuły były publikowane na licencji CC BY-NC-ND 4.0. W tym okresie autorzy i autorki udzielali(-ły) niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY-ND 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowywali(-ły) nieograniczone prawa autorskie i zobowiązywali(-ły) się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu.
Inne teksty tego samego autora
- Marcin Giżycki, Czy artyście wolno być przestępcą? Kilka pytań bez odpowiedzi , Kwartalnik Filmowy: Nr 113 (2021): Film i technologia
- Marcin Giżycki, Zbuntowane oko , Kwartalnik Filmowy: Nr 111 (2020): Zmysły i afekty
- Marcin Giżycki, Tako rzecze artysta , Kwartalnik Filmowy: Nr 104 (2018): Esej, „found footage”, film montażowy
- Marcin Giżycki, Déjà vu , Kwartalnik Filmowy: Nr 114 (2021): Zanieczyszczenie, brud, skaza
- Marcin Giżycki, Konstrukcja – reprodukcja. Grafika, fotografia i film w konstruktywizmie polskim , Kwartalnik Filmowy: Nr Special Issue (2013): Polskie filmoznawstwo o kinie polskim
- Marcin Giżycki, Animowany dokument. Nowy gatunek czy chwyt marketingowy? , Kwartalnik Filmowy: Nr 101-102 (2018): Kino europejskie XXI wieku
- Marcin Giżycki, Zegarmistrzowie, automata i kino , Kwartalnik Filmowy: Nr 87-88 (2014): Film i teatr
- Marcin Giżycki, Duch Williama Mulhollanda , Kwartalnik Filmowy: Nr 93-94 (2016): Kino amerykańskie
- Marcin Giżycki, Pułapka Morela albo kinematograf nieśmiertelności , Kwartalnik Filmowy: Nr 85 (2014): Film i media – przeszłość i przyszłość
- Marcin Giżycki, Kinomaniacy, pedanci i sekrety pamięci , Kwartalnik Filmowy: Nr 96 (2016): Film i metafizyka
