Kino bez tajemnic

Andrzej Pitrus

Abstrakt

Autor recenzuje publikację Kino bez tajemnic wydaną pod redakcją Eweliny Nurczyńskiej-Fidelskiej, Konrada Klejsy, Tomasza Kłysa i Piotra Sitarskiego (2009). Książka ta, jako uzupełnienie dla multimedialnego projektu Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej pod tytułem „Filmoteka Szkolna”, stanowi więc podręcznik skierowany przede wszystkim do uczniów. Układ podręcznika jest czytelny i prosty. Całość rozpada się na dwie części – choć w istocie segmentów jest aż sześć. Dwa dotyczą historii kina. Pozostałe mają charakter nieco bardziej ogólny i zostały poświęcone różnorodności form filmowych: zarówno w sensie produkcyjnym, jak i bardziej technicznym. Trochę z boku sytuuje się część ostatnia poświęcona adaptacji filmowej. Jej obecność jest jednak w pełni uzasadniona. Musimy bowiem pamiętać, że w szkole film jest traktowany jako zjawisko przyliterackie. Młodzi czytelnicy dowiedzą się z książki nie tylko „jak to się robi”, ale także „po co”. Rozważania na temat elementów języka filmu są ściśle powiązane z problematyką estetyczną. Wszystko to zostało zrobione sprawnie, czytelnie i w sposób umożliwiający lekturę na dwa sposoby. Można bowiem Kino bez tajemnic czytać od początku do końca, ale można również przyjąć inną strategię i traktować publikacje jako rodzaj leksykonu.