Teatralne kino Alaina Resnais

Tadeusz Lubelski

Abstrakt

Alain Resnais był teatromanem i nic dziwnego, że już w Hiroszimie, mojej miłości (1959) zwracała uwagę nienaturalna deklamacja aktorów, a w Zeszłego roku w Marienbadzie (1961) – cytaty teatralne. Jednak dopiero od połowy lat 80. poetyka spektaklu teatralnego wyszła w jego filmach na plan pierwszy. Z jednej strony były to adaptacje sztuk angielskiego dramaturga Alana Ayckbourna Palić/Nie palić (1993) i Prywatne lęki w miejscach publicznych (2006), z drugiej – czyste inscenizacje przedstawień scenicznych, pomijające nawet fazę scenariusza: Mélo (1986) Henry’ego Bernsteina oraz operetka André Barde’a i Maurice’a Yvaina Tylko nie w usta (2003). Uwieńczeniem tych poszukiwań są dwa ostatnie filmy reżysera – Jeszcze nic nie widzieliście (2012, wg Jeana Anouilha) oraz Kochać, pić i śpiewać (2013, wg Ayckbourna) – łączące powyższe cechy i dodające jeszcze temat nowy: przenikanie się teatru i życia na przykładzie biografii aktorów. Lubelski podejmuje próbę usystematyzowania form obecności teatru w kinie Alaina Resnais oraz refleksję nad ich związkiem z poetyką kina.