„Bent”, czyli bliżej Becketta

Anna Taszycka

Abstrakt

Taszycka analizuje film Bent w reżyserii Seana Mathiasa z 1997 roku. Akcja obrazu rozgrywa się w latach 30. w hitlerowskich Niemczech. Główny bohater filmu – Max (Clive Owen) trafia do obozu w Dachau, gdzie jednak nie przyznaje się do swojego homoseksualizmu, podając się za Żyda. W konsekwencji na jego pasiaku zamiast różowego trójkąta widnieje żółta gwiazda Dawida. Max poznaje podczas transportu Horsta (Lothaire Blumenau), który z dumą nosi w obozie różowy trójkąt. W ostatniej scenie filmu Max także zakłada na siebie pasiak z różowym trójkątem, a film Bent staje się tym samym opowieścią o jego poszukiwaniu tożsamościowej identyfikacji. Taszycka podkreśla celową, teatralną sztuczność filmu Mathiasa. Odnajduje w niej dążenie do osiągnięcia efektu obcości, znanego z teatru Bertolda Brechta, ale w poszukiwaniu teatralnych analogii idzie jeszcze o krok dalej. W oszczędnej formie filmu, jego teatralizacji, rytmie i symbolice odczytuje odniesienia do teatru Samuela Becketta, klasyfikując tym samym Benta jako film Beckettowski.