Wideoesej, czyli od Chrisa Markera do Fandoru. Historia awansu pewnej formy audiowizualnej wyrosłej z kinofilii

Grażyna Świętochowska

kwartalnik.filmowy@ispan.pl
Uniwersytet Gdański (Polska)

Abstrakt

Wideoeseje można uznać za performatywne akty kulturowej i technologicznej emancypacji odbiorcy. Jego kompetencje określa nie tylko zdolność patrzenia i (pamięciowego) kolekcjonowania obrazów, ale przede wszystkim zgromadzony kapitał kulturowy. Do stworzenia wideoeseju potrzebna jest zdolność ekspresji indywidualnego stanowiska przy użyciu ogólnodostępnych programów montażowych. To jedynie etap w transmisji treści do mikrospołeczności opartych na jakimś pakcie porozumienia, coraz częściej transcendujących jednak w stronę pozasieciowych obiegów specjalistycznych (np. wideoesej jako zamiennik-ekwiwalent referatu, nie tylko w sytuacji fizycznej nieobecności autora na konferencji naukowej, ale i w zastępstwie tradycyjnego „speechu”), prestiżowych (zorganizowane wokół wideoesejów eventy w ramach pierwszoligowych festiwali filmowych) oraz wydarzeń spełniających rolę „zewnętrznego” tutora (warsztaty, kursy czy seminaria).


Słowa kluczowe:

Chris Marker, widoesej, Fandor

Alter, N. (2007). Translating the Essay into Film and Installation. “Journal of visual culture” vol. 6 (1).
DOI: https://doi.org/10.1177/1470412907075068   Google Scholar

Biliński, P. (2016). Palimpsesty Kevina B. Lee. „EKRANy” nr 5 (33).
  Google Scholar

Elsaesser, T. (2009). Ingmar Bergman in the museum? Thresholds, limits, conditions of possibility, “Journal of Aesthetics & Culture” vol. 1.
DOI: https://doi.org/10.3402/jac.v1i0.2123   Google Scholar

Elsaesser, T. (2012). O kinofilii albo pożytki z rozczarowania (tłum. M. Szczubiałka). „Panoptikum”, nr 11.
  Google Scholar

Gębicka, E. (2015). Nowe media w kampaniach promocyjnych filmów. Możliwości i zagrożenia, [w:] M. Adamczak, K. Klejsa (red.) Wokół zagadnień dystrybucji filmowej. Łódź: Wydawnictwo PWSFTviT.
  Google Scholar

Grant, C. (2016). The audiovisual essay as performative research. “Necsus”, vol. 4. http://www.necsus-ejms.org/the-audiovisual-essay-as-performative-research/ (dostęp 15.01.2018).
  Google Scholar

Grant, C. (2014). The Shudder of a Cinephiliac Idea? Videographic Film Studies Practice as Material Thinking. “ANIKI: Portuguese Journal of the Moving Image”, nr 1. http://aim.org.pt/ojs/index.php/revista/article/view/59/html (dostęp: 4.12.2018).
  Google Scholar

Grant, C. (2016). Beyond Tautology? “Audio-Visual Film Criticism”, vol. 40, 1. https://quod.lib.umich.edu/f/fc/13761232.0040.113?view=text;rgn=main (dostęp: 15.01.2018).
DOI: https://doi.org/10.3998/fc.13761232.0040.113   Google Scholar

Jenkins, H. (2007). Kultura konwergencji. Zderzenie starych i nowych mediów (tłum. M. Bernatowicz, M. Filiciak). Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne.
  Google Scholar

Jutkiewicz, M. (2016). Miks totalny. Of Remixology, ethics and aesthetics after remix Davida J. Gunkela. “Przegląd kulturoznawczy”, nr 3 (29).
  Google Scholar

Kopyciński, M. (2011). Współczesny tekst filozoficzny jako przykład strategii remiksu, [w:] M. Gulik, P. Kaucz, L. Onak, (red.), Remiks. Teorie i praktyki, red. Kraków 2011, w tym przede wszystkim
  Google Scholar

Kurz, I. (2016). Etyka widzenia: gest fotograficzny i res gesta, [w:] P. Kwiatkowska, M. Szewczyk (red.), Sztuka w kinie dokumentalnym. Warszawa: Fundacja Mammal.
  Google Scholar

Kwiatkowska, P. (2016). Kino – sztuka miłości, [w:] P. Kwiatkowska, M. Szewczyk (red.), Sztuka w kinie dokumentalnym. Warszawa: Fundacja Mammal.
  Google Scholar

Lee, K.B. (2017). Video essay: The essay film – some thoughts of discontent. http://www.bfi.org.uk/news-opinion/sight-sound-magazine/features/deep-focus/video-essay-essay-film-some-thoughts (dostęp: 15.01.2018).
  Google Scholar

Lessig, L. (2009). Remiks. Aby sztuka i biznes rozkwitały w hybrydowej gospodarce (tłum. R. Próchniak). Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne.
  Google Scholar

Liguziński, S. (2012). Wideoesej. Zapiski na marginesach. „Ekrany”, nr 6 (10).
  Google Scholar

Nacher, A. (2011). Remiks i mashup – o niełatwym współbrzmieniu dwóch cyberkulturowych metafor. „Przegląd kulturoznawczy”, nr 1(9).
  Google Scholar

Nycz, R. (2011). Nowa humanistyka w Polsce: kilka bardzo subiektywnych obserwacji, koniektur, refutacji. „Teksty drugie”, nr 1.
DOI: https://doi.org/10.18318/td.2017.1.2   Google Scholar

Petit, Ch. (2014). Wnętrza. Kino utracone i postkino (tłum. M. Stelmach). „Ekrany”, tom 18 nr 3.
  Google Scholar

Rancière, J. (2009). The Emancipated Spectator (transl. by G. Elliott). London: Verso.
  Google Scholar

Rascaroli, L. (2008). The Essay Film: Problems, Definitions, Textual Commitments. “Framework. The Journal of Cinema and Media”, no 49 (2).
DOI: https://doi.org/10.1353/frm.0.0019   Google Scholar

Steyerl, H. (2013). W obronie nędznego obrazu (tłum. Ł. Zaremba). „Polska Sztuka Ludowa. Konteksty”, nr 31.
  Google Scholar

Zając, B. (2015). Esej audiowizualny – w stronę historii, [w:] R. Kluszczyński, T. Kłys, N. Korczarowska-Różycka (red.), Paradygmaty współczesnego kina. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
DOI: https://doi.org/10.18778/7969-538-6.07   Google Scholar

Pobierz


Opublikowane
2018-12-31

Cited By / Share

Świętochowska, G. (2018) „Wideoesej, czyli od Chrisa Markera do Fandoru. Historia awansu pewnej formy audiowizualnej wyrosłej z kinofilii”, Kwartalnik Filmowy, (104), s. 6–23. doi: 10.36744/kf.1854.

Autorzy

Grażyna Świętochowska 
kwartalnik.filmowy@ispan.pl
Uniwersytet Gdański Polska

Dr, adiunkt w Katedrze Wiedzy o Filmie i Kulturze Audiowizualnej Uniwersytetu Gdańskiego. Interesuje się kulturą audiowizualną Europy Centralnej, wideoeseistyką i filmem interaktywnym. Przygotowuje książkę České vynálezy. Wybrane aspekty kina czeskiego i słowackiego z lat 60. Redaktorka naczelna czasopisma naukowego „Panoptikum”.



Statystyki

Abstract views: 133
PDF downloads: 55


Licencja

Prawa autorskie (c) 2018 Grażyna Świętochowska

Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.

Autor bądź autorka udziela wydawcy niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowuje nieograniczone prawa autorskie i zobowiązuje się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu (umowa licencyjna do pobrania). Czasopismo jest wydawane na licencji CC BY 4.0. Zgłaszając artykuł do publikacji, autor bądź autorka wyraża zgodę na jego udostępnianie na tej licencji.

W wydaniach od 105-106 (2019) do 119 (2022) wszystkie artykuły były publikowane na licencji CC BY-NC-ND 4.0. W tym okresie autorzy i autorki udzielali(-ły) niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY-ND 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowywali(-ły) nieograniczone prawa autorskie i zobowiązywali(-ły) się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu.