Japońskie duchy

Aneta Pierzchała

Abstrakt

Autorka analizuje elementy charakterystyczne dla japońskich filmów grozy, na przykładzie filmu Kwaidan, czyli opowieści niesamowite (Kaidan) w reżyserii Masaki Kobayashiego z 1964 roku, nakręconego na podstawie prozy Lofcadio Hearna znanego w Japonii jako Koizumi Yakumo, inspirowanej japońskimi legendami, buddyjską wiarą w reinkarnację i karmę, mitologią shinto i japońską „religii natury” i filmu The Ring-Krąg w reżyserii Hideo Nakaty (1998), opowieści o „demonicznej” kasecie wideo, według popularnej japońskiej książki Ring Koji Suzuki, w której można znaleźć buddyjskie myślenie o złu, będące skutkiem silnych emocji, skoncentrowanego na sobie (np. na własnym bólu) „ja” (czyli piekła iluzji). Pierzchała zauważa, że warstwa estetyczna filmu (szczególnie sekwencje, w których pojawia się duch) inspirowana jest klasycznym teatrem nō. Autorka porównuje ten film z jego amerykańską wersją (Krąg w reżyserii Gore’a Verbinskiego). Trzecim filmem omówionym przez autorkę jest Dark Water Nakaty z 2002 roku (na podstawie książki Koji Suzuki) opowieść o kobiecie, którą nawiedza duch utopionego dziecka, który Pierzchała również zestawia z jego o trzy lata późniejszą amerykańską wersją (Dark Water w reż. Waltera Sallesa).