Polskie kino. Obywatel a służba bezpieczeństwa

Krystyna Duniec

kwartalnik.filmowy@ispan.pl
Instytut Sztuki, Polska Akademia Nauk (Polska)

Joanna Krakowska


Instytut Sztuki, Polska Akademia Nauk (Polska)

Abstrakt

Film fabularny jako źródło historyczne jest często niedoceniany, podczas gdy pomimo swoich ambicji artystycznych i otwarcie subiektywnych narracji powinien być rozpoznawany i analizowany jako wartościowe źródło wiedzy o przeszłości. Autorki przedstawiają sposoby, w jakie polskie kino prezentowało i interpretowało Służbę Bezpieczeństwa oraz jej relacje ze zwykłymi ludźmi. Z filmów zrealizowanych zarówno przed, jak i po 1989 r. możemy się dowiedzieć zaskakująco wiele o metodach działania, inwigilacji, przesłuchaniach i torturach stosowanych przez tajne służby w niemal każdym okresie historii Polski. Polskie filmy przedstawiające teorię i praktykę Służby Bezpieczeństwa mogą być analizowane w odniesieniu do trzech różnych porządków: reprezentacji (opisywanie aparatu bezpieczeństwa PRL-u), dramatyzacji (zaprzęganie go do akcji filmowej jako czynnika modalnego) i aktualizacji (która odnosi współczesność do przeszłości i każe czytać historię przez współczesne konflikty, z czym także wiąże się problem lustracji).


Słowa kluczowe:

Służba Bezpieczeństwa, kino polskie, PRL

Akta dotyczących KSS KOR z lat 1976-1980, Archiwum IPN BU 01224/1911, „Gracze”.
  Google Scholar

Bugajski Ryszard, Przesłuchanie, Niezależna Oficyna Wydawnicza Nowa 1983, s. 29-30.
  Google Scholar

Obywatel a służba bezpieczeństwa, w: Mały konspirator, CDN, Warszawa 1983, s. 14-22.
  Google Scholar

Pobierz


Opublikowane
2012-06-30

Cited By / Share

Duniec, K. i Krakowska, J. (2012) „Polskie kino. Obywatel a służba bezpieczeństwa”, Kwartalnik Filmowy, (77-78), s. 223–243. doi: 10.36744/kf.2864.

Autorzy

Krystyna Duniec 
kwartalnik.filmowy@ispan.pl
Instytut Sztuki, Polska Akademia Nauk Polska

Profesor w Instytucie Sztuki PAN; zajmuje się antropologią i historią teatru. Autorka książek: Kaprysy Prospera. Szekspirow­skie inscenizacje Leona Schillera (1998), Jan Kreczmar. Grał jakby uczył (2004), współautorka zbioru esejów Soc i sex. Diagnozy teatralne i nie- teatralne (2009), redaktorka tomu Aktor. Niepewna tożsamość (2011).


Autorzy

Joanna Krakowska 

Instytut Sztuki, Polska Akademia Nauk Polska

Adiunkt w Instytucie Sztuki PAN, zastępca redaktora naczelnego mie­sięcznika „Dialog”. Redaktorka książek Teatr dru­giego obiegu (2000), Aktor teoretyczny (2002), Teatr. Rekonstrukcje (2004), współautorka zbioru esejów Soc i sex. Diagnozy teatralne i nieteat- ralne (2009), autorka monografii Mikołajska. Teatr i PRL (2011).



Statystyki

Abstract views: 66
PDF downloads: 32


Licencja

Prawa autorskie (c) 2012 Krystyna Duniec, Joanna Krakowska

Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.

Autor bądź autorka udziela wydawcy niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowuje nieograniczone prawa autorskie i zobowiązuje się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu (umowa licencyjna do pobrania). Czasopismo jest wydawane na licencji CC BY 4.0. Zgłaszając artykuł do publikacji, autor bądź autorka wyraża zgodę na jego udostępnianie na tej licencji.

W wydaniach od 105-106 (2019) do 119 (2022) wszystkie artykuły były publikowane na licencji CC BY-NC-ND 4.0. W tym okresie autorzy i autorki udzielali(-ły) niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY-ND 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowywali(-ły) nieograniczone prawa autorskie i zobowiązywali(-ły) się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu.