Urok, ale i smutek zmierzchu
Andrzej Werner
kwartalnik.filmowy@ispan.plInstytut Badań Literackich, Polska Akademia Nauk (Polska)
Abstrakt
Recenzja książki Alicji Helman Urok zmierzchu. Filmy Luchina Viscontiego (2001). Książka Helman – jednej z niewątpliwie najlepszych znawczyń tak filmów Viscontiego, jak i teorii kina w Polsce – jest wnikliwym chronologicznym omówieniem i interpretacją filmografii Viscontiego. Autorka poddaje bardzo gruntownej analizie ekranowe teksty oraz kulturowe, historyczne i polityczne konteksty zarówno czasu powstania filmów, jak i czasów, do których się odnoszą. Jednocześnie Helman dystansuje się wobec upraszczająco biograficznych metod, co Werner uznaje za zdecydowaną zaletę książki.
Słowa kluczowe:
Alicja Helman, Luchino Visconti, recenzjaBibliografia
Nie dotyczy / Not applicable
Google Scholar
Autorzy
Andrzej Wernerkwartalnik.filmowy@ispan.pl
Instytut Badań Literackich, Polska Akademia Nauk Polska
Krytyk i historyk filmu, literaturoznawca. Pracownik Instytutu Badań Literackich i wykładowca w warszawskiej Akademii Teatralnej. Autor m.in. Polskie, arcypolskie (1987), Pasja i nuda (1991), Krew i atrament (1997), To jest kino (1999).
Statystyki
Abstract views: 0PDF downloads: 0
Licencja
Prawa autorskie (c) 2002 Andrzej Werner
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Autor bądź autorka udziela wydawcy niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowuje nieograniczone prawa autorskie i zobowiązuje się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu (umowa licencyjna do pobrania). Czasopismo jest wydawane na licencji CC BY 4.0. Zgłaszając artykuł do publikacji, autor bądź autorka wyraża zgodę na jego udostępnianie na tej licencji.
W wydaniach od 105-106 (2019) do 119 (2022) wszystkie artykuły były publikowane na licencji CC BY-NC-ND 4.0. W tym okresie autorzy i autorki udzielali(-ły) niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY-ND 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowywali(-ły) nieograniczone prawa autorskie i zobowiązywali(-ły) się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu.
