Chaplin jak Charlie. Od figury kina do figury poetyckiej

Rafał Koschany

Abstrakt

Koschany bada fenomen obecności mitu Chaplina w polskiej poezji. Omawia niemal organiczny związek między sztuką filmową a poezją od samego początku istnienia tych gatunków. Wyobraźnia jest wspólnym obszarem obu dziedzin. Koschany dodaje, że Chaplin został kilka lat temu uznany za najwybitniejszego aktora XX wieku w ankiecie tygodnika „Polityka”, co dziwi tym bardziej, że jego filmy są rzadko pokazywane i jak można podejrzewać, ich wpływ społeczny jest znikomy. A jednak wizerunek włóczęgi z wąsami, ubranego w melonik, workowate spodnie i za duże buty, trzymającego w ręku laskę jest silnie zakorzeniony w masowej wyobraźni. Ten sam „ikoniczny wizerunek” i ten sam obraz utrwalony w „pejzażu pamięci” odnajdujemy w poezji Kazimierza Wierzyńskiego, Mariana Hemara, Anatola Sterna, Stanisława Grochowiaka, Wiktora Woroszylskiego i Janusza S. Pasierba. Zresztą sam Charlie jest niemal synonimem kina i sztuki filmowej, a także uosobieniem szlachetnych ideałów, dobroci, marzycielstwa i altruizmu. Koschany uzupełnia swój wywód licznymi poetyckimi cytatami.