Filmowy dziennik intymny Andrzeja Kondratiuka

Anna Grzywacz

Abstrakt

Sposób postrzegania świata przez Andrzeja Kondratiuka to efekt magii kamery filmowej, która pozwala mu widzieć coraz piękniej. Życie bez kamery jest jak bezgwiezdne niebo, mówi bohater Słonecznego zegara Kondratiuka. Filmy są metodą ratowania obrazów przed nicością. Kult wolności wyrażany przez sztukę ma dla Kondratiuka moc ocalającą. Grzywacz pisze, że motywem przewodnim twórczości Kondratiuka są dwa księżyce, doskonałość polegająca na istnieniu odbicia i obecność drugiego. Kondratiuk dąży do doskonałości poprzez dialog, konfrontuje dwa obrazy tego samego, godzi żywioły z żywiołami, widzi świat poprzez jego kontrasty, próbując dotrzeć do Absolutu. Podejmując dialog wyjaśniający sens życia, miłości, sztuki i śmierci, Kondratiuk obnaża w dzienniku intymnym swoje życie wewnętrzne i próbuje odnaleźć podobną wrażliwość u innych. Tłumowi przeciwstawia indywidualizm, łatwemu i powierzchownemu życiu – trud wytrwałości, populizmowi – elitaryzm. Za pomocą etyki i estetyki walczy z cywilizacyjną rzeczywistością. Próbując uporządkować i nadać moc kreacji, występuje przeciwko destrukcji, mówi „nie” bełkotowi i bezczynności współczesnego życia. Jego świat jest pełen symboli, ukrytej poezji i mitów. W ujęciu Grzywacz podstawową powinnością jego twórczości jest pragnienie bycia panem dwoistego świata poprzez sztukę i dzięki wrażliwości oraz umiejętności wydobywania piękna i prawdy. Jego sztuka łączy w dialogu dychotomię świata, pierwiastki dobra i zła, których wspólne znaczenia są lekceważone, a które wzajemnie się dopełniają, tworzą i są dla siebie odbiciem. Rzeczywistość duchowa to wspólna droga Anioła i Diabła.