Dźwięk w filmach Davida Lyncha
Abstrakt
Katarzyna Lenarczyk śledzi rozwój języka dźwiękowego, tak silnie i autonomicznie obecnego w filmach Davida Lyncha (który bardzo często jest także dźwiękowcem swoich filmów). Język ten, równie istotny jak język obrazu, jest nie tylko twórczym „wynalazkiem” reżysera, ale także wyrazem postmodernistycznych tendencji w kinie lat 80 i 90. W filmach Lyncha prawie nigdy nie ma ciszy – gęste atmosfery dźwięku (często ocierające się o muzykę konkretną) służą do głębszej charakterystyki osób i miejsc, często konstruowane są na zasadzie kontrapunktu, podkreślony do granic możliwości bardzo silnie wpływa na odbiór przez widza rzeczywistości filmowej. Tak jak Lynch lubi deformować przedstawiany świat, tak samo zniekształca dźwięk i wyizolowuje go z naturalnego kontekstu tworząc tym samym niepowtarzalną jakość swojej twórczości.
Słowa kluczowe:
David Lynch, dźwięk, surrealizmBibliografia
Nie dotyczy / Not applicable
Google Scholar
Autorzy
Katarzyna Lenarczykkwartalnik.filmowy@ispan.pl
Akademia Muzyczna im. Fryderyka Chopina Polska
Absolwentka Wydziału Reżyserii Dźwięku na Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie.
Statystyki
Abstract views: 0PDF downloads: 0
Licencja
Prawa autorskie (c) 2003 Katarzyna Lenarczyk
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Autor bądź autorka udziela wydawcy niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowuje nieograniczone prawa autorskie i zobowiązuje się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu (umowa licencyjna do pobrania). Czasopismo jest wydawane na licencji CC BY 4.0. Zgłaszając artykuł do publikacji, autor bądź autorka wyraża zgodę na jego udostępnianie na tej licencji.
W wydaniach od 105-106 (2019) do 119 (2022) wszystkie artykuły były publikowane na licencji CC BY-NC-ND 4.0. W tym okresie autorzy i autorki udzielali(-ły) niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY-ND 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowywali(-ły) nieograniczone prawa autorskie i zobowiązywali(-ły) się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu.
