Niesłyszane melodie? Krytyka psychoanalitycznej teorii muzyki filmowej

Jeff Smith

Abstrakt

Smith rozważa silnie zarysowany w teorii muzyki filmowej spór między teoretykami zakorzenionymi w psychoanalizie a kognitywistami dotyczący kwestii „niesłyszalności” muzyki filmowej. Podczas kiedy podejście badaczy z pierwszego obozu mogłoby zmieścić się w stwierdzeniu, że „dobra muzyka filmowa to taka, której nie słychać”, a tym samym, że zwrócenie przez widza uwagi na muzykę w filmie zakłóca odbiór samego filmu, kognitywiści uważają taki sąd za przesadny i dowodzą, iż widz najczęściej jest zupełnie świadomy owej muzyki i jej funkcji narracyjnych. Owo zagadnienie Smith opisuje przez zanalizowanie kompozycji Franza Waxmana oraz melodii Fascination w filmie Miłość po południu Billy’ego Wildera.

• Tekst jest tłumaczeniem rozdziału Unheard Melodies? A Critique of Psychoanalitic Theories of Film Music z antologii Post-Theory: Reconstructing Film Studies, red. David Bordwell, Noël Carroll, University of Wisconsin Press, Madison 1996. © 1996 by University of Wisconsin Press.

Ze względu na ograniczenia praw autorskich artykuł jest dostępny tylko w wydaniu papierowym.