Nieistniejąca twarz Brada Pitta z okładki telegazety. O niemożliwości zabawy

Joanna Kulas

Abstrakt

W artykule przedstawione zostały rozważania na temat niemożliwości zabawy we współczesnej kulturze. Na przykładzie serialu MTV „Chcę mieć sławną twarz” („I want a famous face”) autorka analizuje problem zaniku tożsamości ludzi eksperymentujących na swoim ciele w próbie upodobnienia się do swojego idola. Korzystając z teorii Georges’a Bataille’a, Ervinga Goffmana, Michele’a Foucaulta i koncepcji profanacji Giorgia Agambena udowadnia, że spektakularność jest współcześnie najwyżej cenioną wartością. Priorytety konsumpcji i ekspozycji negują zaś możliwość zabawy, należącej do sfery sacrum. Pomysł konstruowania swojego ciała na wzór pewnego ideału w programie rozrywkowym MTV zamienia ten program w rodzaj antyzabawy. Staje się on metakomentarzem do rzeczywistości, w której prawdziwe jest tylko to, co widzialne i atrakcyjne. Autorka uważa, że niemożliwość gestu profanacji i tym samym niemożliwość zabawy skutkują brakiem nowych znaczeń. W świecie zaś, w którym nie nadaje się nowych znaczeń, rządzi kopia. Rozważania zamknięte zostają tezą, że w kulturze współczesnej, gdzie niemożliwe jest profanum, ideałem staje się kopia.