Witalność kina przebiega przez jego złe, a nie dobre gusty. „Diabeł” Andrzeja Żuławskiego

Marta Olszewska-Jończyk

kwartalnik.filmowy@ispan.pl
badaczka niezależna (Polska)

Abstrakt

Autorka analizuje wyraźnie obecne w Diable właściwości filmowego stylu Andrzeja Żuławskiego, oscylujące wokół kategorii kiczu, i wskazuje rzeczywiste źródła odbiorczego dyskomfortu w zetknięciu z rzekomą tandetą. Świadome naruszenie „dobrego smaku” w filmie, który stał się przyczyną ostrego konfliktu reżysera z ówczesnymi władzami, okazuje się - z perspektywy przekraczającej ograniczenia wartościujących sądów przybierających pozory naukowego obiektywizmu - radykalnym eksperymentem wytrącania z artystycznych i poznawczych konwenansów. Stosowanie utożsamianego z kiczem arsenału środków, jako metoda docierania do marginalizowanych obszarów kultury, staje się sięgającym głębokich struktur narzędziem dekonstrukcji zarówno samej kategorii kiczu, obnażającej swoją definicyjną pozorność, jak i rejonu uświęconych mitów narodowych i egzystencjalnych.


Słowa kluczowe:

Andrzej Żuławski, kicz, dyskomfort

Banach Andrzej, O kiczu, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1968, s. 53, 91, 151, 271.
  Google Scholar

Beylin Paweł, Autentyczność i kicze, PIW, Warszawa 1975, s. 173, 186, 188, 194-195.
  Google Scholar

Delumeau Jean, Strach w kulturze Zachodu: XIV-XVIII w., tłum. A. Szymanowski, „Pax”, Warszawa 1986, s. 26-31.
  Google Scholar

Deschner Karlheinz, Krzyż Pański z Kościołem. Seksualizm w historii chrześcijaństwa, tłum. M. Zeller, Wydawnictwo Uraeus, Gdynia 1994.
  Google Scholar

Film, demony i romantyzm. Wywiad z prof. dr Marią Janion, „Film” 1974, nr 49, s. 4, 14.
  Google Scholar

Helman Alicja, Grzesznicy bez winy, w: Niedyskretny urok kiczu. Problemy filmowej kultury popularnej, red. G. Stachówna, Universitas, Kraków 1997, s. 29.
  Google Scholar

Helman Alicja, Wstęp, w: Kino gatunków, red. A. Helman, Kraków 1991, s. 15.
  Google Scholar

Hendrykowski Marek, Kłopoty z kiczem filmowym, w: Niedyskretny urok kiczu. Problemy filmowej kultury popularnej, red. G. Stachówna, Universitas, Kraków 1997, s. 10-11.
  Google Scholar

Jaki będzie „Diabeł” Andrzeja Żuławskiego, „Magazyn Filmowy” 1971, nr 36, s. 195.
  Google Scholar

Janion Maria, Kino i fantazmaty, „Kino” 1975, nr 4, s. 45.
  Google Scholar

Janion Maria, Kino i fantazmaty. Demony, wampiry, potwory, „Kino” 1975, nr 7, s. 41-47.
  Google Scholar

Janion Maria, Niesamowita słowiańszczyzna. Fantazmaty literatury, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2006, s. 127-128.
  Google Scholar

Janion Maria, Wobec zła, Verba, Chotomów 1989, s. 17, 35, 44-45, 52.
  Google Scholar

Kazimierska-Jerzyk Wioletta, Artysta postmodernistyczny – demaskator pozornych diagnoz kiczu, w: Kicz, tandeta, jarmarczność w kulturze masowej XX wieku, red. L. Rożek, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Częstochowie, Częstochowa 2000, s. 47.
  Google Scholar

Kolasińska Iwona, Kiedy spojrzenie Gorgony budzi upiory: horror filmowy i jego widz, w: Kino gatunków wczoraj i dziś, red. K. Loska, Rabid, Kraków 1998, s. 113.
  Google Scholar

Kolasińska Iwona, Zęby wampira – dyskretny urok pożądania, w: Niedyskretny urok kiczu. Problemy filmowej kultury popularnej, red. G. Stachówna, Universitas, Kraków 1997, s. 52.
  Google Scholar

Oleszczyk Michał, O szlachetności kiczu, „Kino” 2003, nr 5, s. 55.
  Google Scholar

Pitrus Andrzej, Gore, seks, ciało, psychoanaliza. Pułapka interpretacyjna, Oficyna Wydawnicza „Er”, Siedlce 1992.
  Google Scholar

Pitrus Andrzej, Progresywne gatunki filmowe, w: Kino gatunków wczoraj i dziś, red. K. Loska, Rabid, Kraków 1998, s. 167, 171, 173.
  Google Scholar

Ranke-Heinemann Uta, Eunuchy do raju. Kościół katolicki a seksualizm, tłum. M. Zeller, Wydawnictwo Uraeus, Gdynia 1995.
  Google Scholar

Rotter Gernot, Ekkehart Rotter, Wenus, Maria, Fatima. Jak rozkosz zmysłów stała się sprawą szatana, tłum. E. Cieślik, Wydawnictwo Uraeus, Gdynia 1997.
  Google Scholar

Tarnowski Józef, Aksjologiczna definicja kiczu i związane z nią trudności, w: Kicz, tandeta, jarmarczność w kulturze masowej XX wieku, red. L. Rożek, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Częstochowie, Częstochowa 2000, s. 14.
  Google Scholar

Umińska Bożena, Wielki Rozbiór, „Kino” 1988, nr 8, s. 11-12.
  Google Scholar

Wielgosz Przemysław, O filozofii filmów Andrzeja Żuławskiego, „Wiadomości Kulturalne” 1996, nr 31, s. 19.
  Google Scholar

Żuławski. Przewodnik Krytyki Politycznej, wywiad przeprowadzili: P. Kletowski, P. Marecki, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2008, s. 79, 132, 164-165, 172-173, 176-177, 183-184, 202-203.
  Google Scholar

Pobierz


Opublikowane
2009-06-30

Cited By / Share

Olszewska-Jończyk, M. (2009) „Witalność kina przebiega przez jego złe, a nie dobre gusty. «Diabeł» Andrzeja Żuławskiego”, Kwartalnik Filmowy, (66), s. 80–92. doi: 10.36744/kf.3129.

Autorzy

Marta Olszewska-Jończyk 
kwartalnik.filmowy@ispan.pl
badaczka niezależna Polska

Absolwentka polo­nistyki i animacji kultury na UW. Studentka „Akademii Pracy z Procesem” przy Polskim Towarzystwie Psychologii Procesu. Publikowała m.in. w magazynach „Cinema”, „Swiat Filmu” i „Panoptikum”.



Statystyki

Abstract views: 25
PDF downloads: 8


Licencja

Prawa autorskie (c) 2009 Marta Olszewska-Jończyk

Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.

Autor bądź autorka udziela wydawcy niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowuje nieograniczone prawa autorskie i zobowiązuje się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu (umowa licencyjna do pobrania). Czasopismo jest wydawane na licencji CC BY 4.0. Zgłaszając artykuł do publikacji, autor bądź autorka wyraża zgodę na jego udostępnianie na tej licencji.

W wydaniach od 105-106 (2019) do 119 (2022) wszystkie artykuły były publikowane na licencji CC BY-NC-ND 4.0. W tym okresie autorzy i autorki udzielali(-ły) niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY-ND 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowywali(-ły) nieograniczone prawa autorskie i zobowiązywali(-ły) się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu.