Ograniczona wyobraźnia kina narodowego

Andrew Higson

Abstrakt

Higson zastanawia się nad użytecznością określenia „kino narodowe” i przypomina, że współczesną kulturę charakteryzuje przede wszystkim transnacjonalizm. Bada też różne sposoby stosowania tego terminu. Autor nie neguje samej idei „narodu” jako pewnej rzeczywistości społeczno-politycznej. Przeciwstawia natomiast pojmowanie „narodu” jako wyraźnie określonego i odgraniczonego obszaru geograficznego przynależnego konkretnej społeczności o ugruntowanej, stabilnej tożsamości etnicznej oraz kulturowej i połączonej wspólną tradycją i systemem wartości, z definicją „narodu” wypracowaną przez Benedicta Andersona. Wedle niej „naród” to społeczność wyobrażona i symboliczna, często rozproszona, niestabilna i zmienna. W tym kontekście tożsamość narodowa stanowi tylko jedną z wielu tożsamości charakteryzujących egzystencję człowieka. Higson odnosząc się zarówno do filmów uważanych za typowo brytyjskie (Cztery wesela i pogrzeb, Goło i wesoło), jak i do wydarzeń takich jak śmierć księżnej Diany, do brytyjskich oper mydlanych, twierdzi, że stają się one lepiej zrozumiałe w kontekście transnacjonalizmu, a nie czysto brytyjskim. Higson wskazuje też na pewien trend w historii kina, reprezentowany między innymi przez Johna Hilla, który opisuje kino brytyjskie jako szczególnie mocno zaangażowane w społeczną i polityczną krytykę. Natomiast wedle Higsona krytyka taka tyczy konkretnego ideologicznego, a nie narodowego stanowiska.

• Tekst jest tłumaczeniem rozdziału The Limiting Imagination of National Cinema z książki Transnational Cinema: The Film Reader, red. E. Ezra, T. Rowden, Routledge, London 2006. © 2006 by Routledge – Taylor and Francis Group.

Ze względu na ograniczenia praw autorskich artykuł jest dostępny tylko w wydaniu papierowym.