O „Szklanych ustach” Lecha Majewskiego
Abstrakt
Szklane usta (2007) Lecha Majewskiego powstały w wyniku eksperymentu formalnego. Film jest bowiem fabularnym uporządkowaniem poszczególnych obrazów z instalacji Krew Poety Majewskiego. Ów eksperyment sankcjonuje przyjętą tu „filozofię narracji”: rzeczywistość jest splotem elementów, obrazów, które przenikają się w symultanicznym ruchu. W filmie tym ujawnia się jeden z najważniejszych motywów w twórczości reżysera – ofiara. Powołując się na konkretne sceny, autorka bada ten motyw ofiary w kontekście biblijnym, mitologicznym (kult Mitry) oraz malarskim (Rogier van der Weyden, Giorgio de Chirico, Paul Delvaux), a także literackim (Rafał Wojaczek). Honek odwołuje się też do twórczości literackiej Majewskiego i jej transpozycji na język jego filmów. Artykuł kończy analiza motywu kluczowego w niemal całej twórczości artysty – oczyszczenia. Finałowa sekwencja – nawiązanie do Źródła młodości Lucasa Cranacha Starszego – jest sposobnością do szerszego przyjrzenia się temu motywowi w Szklanych ustach.
Słowa kluczowe:
Lech Majewski, ofiara, oczyszczenieBibliografia
Barańczak, Stanisław. 2001. Rafał Wojaczek. Metafizyka zagrożenia. W: R. Cudak, M. Melecki (red.). Który jest. Rafał Wojaczek w oczach przyjaciół, krytyków i badaczy. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Google Scholar
Błoński, Jan. 2001. Inne lęki, inne bajki. W: R. Cudak, M. Melecki (red.). Który jest. Rafał Wojaczek w oczach przyjaciół, krytyków i badaczy. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Google Scholar
Cirlot, Juan Eduardo. 2006. Słownik symboli. Tłum. I. Kania. Kraków: Znak.
Google Scholar
Genaille, Robert. 1976. Sztuka flamandzka i belgijska. Tłum. Halina Andrzejewska. Warszawa : Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe.
Google Scholar
Janicka, Krystyna. 1985. Surrealizm. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe.
Google Scholar
János, Végh. 1979. Malarstwo niderlandzkie XV wieku. Tłum. Maria Augustynowicz-Kertész. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe
Google Scholar
Karpowicz, Tymoteusz. 2001. Sezon na ziemi. W: R. Cudak, M. Melecki (red.). Który jest. Rafał Wojaczek w oczach przyjaciół, krytyków i badaczy. Katowice : Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Google Scholar
Kempiński, Andrzej Maria. 1993. Słownik mitologii ludów indoeuropejskich. Poznań : Kantor Wydawniczy SAWW.
Google Scholar
Kierc, Bogusław. 2001. „Znam go, nazywa się Rafał Wojaczek”. W: R. Cudak, M. Melecki (red.). Który jest. Rafał Wojaczek w oczach przyjaciół, krytyków i badaczy. Katowice : Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Google Scholar
Kunz, Tomasz. 2001. Liryka Rafała Wojaczka: przemiany podmiotu poetyckiego. W: R. Cudak, M. Melecki (red.). Który jest. Rafał Wojaczek w oczach przyjaciół, krytyków i badaczy. Katowice : Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Google Scholar
Majewski, Lech. 1977. Baśnie z tysiąca i jednego miasta. Warszawa: Zarząd Główny SZSP [Socjalistycznego Związku Studentów Polskich]
Google Scholar
Autorzy
Urszula Honekkwartalnik.filmowy@ispan.pl
Akademia Ignatianum w Krakowie Polska
Doktorantka kulturoznawstwa; publikowała w „Arkadii. Piśmie katastroficznym”, „Opcjach” oraz pracach zbiorowych.
Statystyki
Abstract views: 29PDF downloads: 18
Licencja
Prawa autorskie (c) 2013 Urszula Honek
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Autor bądź autorka udziela wydawcy niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowuje nieograniczone prawa autorskie i zobowiązuje się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu (umowa licencyjna do pobrania). Czasopismo jest wydawane na licencji CC BY 4.0. Zgłaszając artykuł do publikacji, autor bądź autorka wyraża zgodę na jego udostępnianie na tej licencji.
W wydaniach od 105-106 (2019) do 119 (2022) wszystkie artykuły były publikowane na licencji CC BY-NC-ND 4.0. W tym okresie autorzy i autorki udzielali(-ły) niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY-ND 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowywali(-ły) nieograniczone prawa autorskie i zobowiązywali(-ły) się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu.
