Z księgozbioru Aleksandra Polińskiego. O proweniencji dwóch rękopiśmiennych tabulatur lutniowych z Biblioteki Narodowej w Paryżu

Grzegorz Joachimiak

Abstrakt

Artykuł dotyczy prywatnej kolekcji źródeł muzycznych Aleksandra Polińskiego, autora książki Dzieje muzyki polskiej w zarysie (Lwów 1907). Poliński wymienia w niej dużą liczbę źródeł, które w większości znajdowały się w jego posiadaniu. Pośród tych materiałów wyraźnie przeważały muzyczne polonica. W październiku 1944 r. w Warszawie kolekcja spłonęła, przez co obecnie nie ma już dostępu do tych zbiorów. Istnieją natomiast wyjątki w postaci odpisów, a na szczególną uwagę zasługują źródła, które w wyniku różnych splotów wydarzeń ocalały. Należy do nich rękopis tabulatury lutniowej przechowywany obecnie w Bibliotece Narodowej w Paryżu w dziale zbiorów specjalnych pod sygnaturą Rès. Vmc. ms. 61. Zawiera charakterystyczny stempel, który stał się podstawą wskazania przynależności do zbiorów Polińskiego. W tej samej bibliotece zachowany jest również inny rękopis tabulatury lutniowej, prze chowywany pod sygnaturą Rès. Vma. ms. 1213, określany potocznie w literaturze przedmiotu jako „Weiss. à Rome” (dotyczy on pobytu jednego z najsłynniejszych lutnistów doby baroku S.L. Weissa, który dzięki polskiemu królewiczowi Aleksandrowi Sobieskiemu wyjechał ze Śląska i w l. 1710–14 przebywał w „rzymskiej Arkadii” wdowy po królu Janie III Sobieskim, Marii Kazimiery Sobieskiej). Autor artykułu wskazuje argumenty przemawiające za tym, że jest to drugi zachowany rękopis tabulatury lutniowej pochodzący również z dawnej kolekcji Polińskiego, czego w historiografii muzycznej dotychczas zupełnie nie brano pod uwagę.