The Book of Requiems, 1450–1550. From the Earliest Ages to the Present Period, red. David J. Burn, Leuven 2022
Abstrakt
Recenzja zbioru esejów poświęconych najważniejszym przykładom renesansowego Requiem pod redakcją Davida J. Burna. The Book of Requiems, 1450-1550: From the Earliest Ages to the Present Period to pierwszy tom serii „Book of Requiems”, która traktuje Requiem jako specyficzny gatunek, z jego charakterystycznymi cechami i konwencjami oraz historycznym znaczeniem.
Słowa kluczowe:
requiem, polifonia renesansowa, Johannes Ockeghem, Pierre de la Rue, Antoine Brumel, Dionisius Prioris, Pedro de Escobar, Antoine de Févin, Jean Richafort, Claudin de Sermisy, Missa pro defunctisBibliografia
Chase, Robert. Dies Irae: A Guide to Requiem Music. Lanham: Scarecrow Press. 2003.
Google Scholar
Chemotti, Antonio. Polyphonic Music pro mortuis in Italy (1550–1650): An Introduction. Lucca: Libreria Musicale Italiana, Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 2020.
Google Scholar
Dies irae: Kroniek ven het Requiem, ed. Pieter Bergé, Jan Christiaens. Leuven: Leuven University Press, 2011.
Google Scholar
Luce, Harold T. The Requiem Mass from its Plainsong Beginnings to 1600. Florida State University 1953 (PhD dissertation).
Google Scholar
Rees, Owen. The Requiem of Tomás Luis De Victoria (1603). Cambridge: Cambridge University Press, 2019.
DOI: https://doi.org/10.1017/9781107294301
Google Scholar
Statystyki
Abstract views: 217PDF downloads: 78
Licencja
Prawa autorskie (c) 2023 Riccardo Pintus
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Autor udziela wydawcy niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Muzyce”, zachowuje nieograniczone prawa autorskie i zobowiązuje się do podawania miejsca pierwodruku w „Muzyce” przy ponownym wykorzystaniu artykułu (umowa licencyjna do pobrania). Zgłaszając artykuł do publikacji, autor wyraża zgodę na jego udostępnianie na licencji CC BY 4.0.
Artykuły w zeszytach od 2018/1 do 2022/3 publikowane były na licencji CC BY-NC-ND 4.0. W tym okresie autorzy/ki udzielali wydawcy niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY-ND 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Muzyce”, zachowywali nieograniczone prawa autorskie, ale zobowiązywali się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu.
