„Muzyka w sercu. Serce dla muzyki”. Wpływ Stanisława Węsławskiego na rozwój życia muzycznego w Wilnie okresu dwudziestolecia międzywojennego

Przemysław Dąbrowski

Abstrakt

Stanisław Węsławski urodził się w Wilnie dnia 17 września 1896 roku. Był synem Witolda Jana Narcyza i Emilii Franciszki Węsławskich (Saryusz-Bielskiej). W latach młodzieńczych Stanisław uczestniczył w tworzeniu na Wileńszczyźnie skautingu, a następnie harcerstwa. W okresie pierwszej wojny światowej ukończył na uniwersytecie w Moskwie prawo i fakultet muzyczny. Po powrocie do Wilna prowadził kancelarię adwokacką, a swój wolny czas poświęcał także na komponowanie dzieł fortepianowych i pieśni, pod okiem Tadeusza Szeligowskiego. Był też członkiem zwyczajnym wileńskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk i zasiadał w Wydziale Oświatowym Polskiej Macierzy Szkolnej Ziem Wschodnich. Wybrano go również na wiceprezesa Wileńskiego Związku Towarzystw Śpiewaczych i Muzycznych. Ponadto tworzył muzykę do wileńskiej Rozgłośni Polskiego Radia w Wilnie oraz został jej referentem muzycznym, jak i prezesem Zarządu Sekcji Wileńskiej Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (Oddział Wileński). W latach trzydziestych Stanisława Węsławskiego desygnowano również na prezesa Zarządu Centralnego Polskiej Macierzy Szkolnej Ziemi Wileńskiej. Zasiadał, początkowo na stanowisku skarbnika w Prezydium, a następnie w składzie Komisji Rewizyjnej Rady Wileńskich Zrzeszeń Artystycznych – „Erwuza” (RWZA). Działał też w towarzyskim klubie dyskusyjnym „Smorgonia”, był stałym bywalcem „Śród Literackich” oraz członkiem Zarządu Wileńskiego Towarzystwa Filharmonicznego, pełniąc w nim funkcję wiceprezesa. Swoje teksty publikował w „Dzienniku Wileńskim”, „Alma Mater Vilnensis”, „Gazecie Warszawskiej”, „Przeglądzie Muzycznym”, „Muzyce Współczesnej” i „Muzyce”. W okresie drugiej wojny światowej został miedzy innymi pierwszym, konspiracyjnym Prezydentem miasta Wilna. Jego żoną była Jadwiga Zofia z Hryszkiewiczów. Mieli dwóch synów: Jerzego i Michała. Stanisława Węsławskiego rozstrzelano 2 grudnia 1942 roku w Ponarach pod Wilnem.