Rozprawy, które publikujemy w zeszycie 2020/1, układają się w całość połączoną głębokimi, choć nieoczywistymi, więzami. Konteksty filozoficzne, estetyczne i antropologiczne otwierają nową perspektywę na problemy dotyczące teatru i dramatu, dając sposobność do namysłu nad relacjami przeszłości i współczesności.

Rozważania o teatralnych wątkach osiemnastowiecznej rozprawy Jean-Baptiste’a Dubosa wprowadzają temat, który będzie powracał w większości tekstów: czy konwencja krępuje, czy poszerza naszą wolność. Do pogłębionej refleksji o żywotności i sile szczególnie ważnej w historii teatru konwencji, komedii dell’arte, zapraszają autorzy artykułów o Dubosie, Marivaux i Jewreinowie. O tym zaś, jak współczesny polski teatr radzi sobie z konwencją i językiem tragedii, a także jak wykorzystuje twórczą swobodę wpisaną w ideę interpretacji, traktuje tekst poświęcony scenicznym adaptacjom mitu Fedry. Z analizą relacji między konwencją a wolnością wiąże się też pytanie o wyzwalającą i formacyjną moc iluzji i sztuki zadawane w tekstach o Jewreinowie, Czechowie i Żuławskim. Figura Don Kichota, bohatera przedstawienia, którego Michaił Czechow nie zagrał, i bohatera sztuki, której Jerzy Żuławski nie dokończył, prowokuje natomiast nie tylko do refleksji nad iluzją i utopią, lecz także do krytycznego spojrzenia na nowoczesność.

Ważne miejsce w zeszycie zajmują wspomnienia o zmarłych niedawno: Janinie Ludawskiej, mieszkającej w Szwecji teatrolożce, tłumaczce Tairowa, Lechu Raczaku, współtwórcy Teatru Ósmego Dnia, i Ewie Guderian-Czaplińskiej, poznańskiej badaczce, która uczyła nas, jak się pięknie różnić.

W wyborze części tekstów publikowanych w tym zeszycie uczestniczyli Jarosław Komorowski i Patryk Kencki.