Mapa Ukrainy w środowisku wizualnym

Olesia Herashchenko

Abstrakt

Niniejszy artykuł omawia zjawisko pojawienia się konturu ukraińskiej mapy z 1991 roku w dynamicznym środowisku wizualnym (2000–2023), ponieważ obraz ten przeszedł metamorfozę w znaczeniu społecznym od kiczu do ikony i wydaje się mieć silny efekt umasowienia na Ukrainie. W warunkach, w jakich kraj znajduje się obecnie, będąc w środku globalnego zamieszania społecznego, politycznego i bezpieczeństwa, wzmocnienie interpretacji tego procesu wydaje się teraz ważne, ponieważ może potencjalnie wpłynąć na wzorce zachowań i interpretację wydarzeń w mglistej przyszłości. Przedstawiając możliwe przyczyny, dla których ten konkretny obraz zyskał takie znaczenie w ciągu ostatniego roku (lat), autorka zajmuje się kwestiami wyłaniania się zbiorowej tożsamości i analizuje dominującą narrację stojącą za tym zjawiskiem, pozostając w teoretycznych ramach trzech tematów: archiwum wizualnego, autoterapii i nostalgii.  Z biegiem czasu, po inwazji w 2014 roku, obraz mapy Ukrainy zagęścił się w taki sposób, że jej kontur stał się niedostępny do „dyskusji”.  Pomimo trudnych warunków, w których ta postawa uległa kondensacji, kontur mapy Ukrainy stał się krajobrazem na wspólnej mapie poznawczej, który wydaje się definiować Ukraińców teraz i zachować swoją aktualność i wpływ na przyszłe pokolenia.