HISTORIA

„Biuletyn Historii Sztuki” to najstarsze polskie pismo naukowe poświęcone historii sztuki, ukazujące się od roku 1932 (z przerwą w latach 1940–1945). Periodyk został założony przez Oskara Sosnowskiego w 1932 r. jako „Biuletyn Historii Sztuki i Kultury” – kwartalnik Zakładu Architektury Polskiej Politechniki Warszawskiej. Z Zakładem i redakcją ówczesnego „Biuletynu Historii Sztuki i Kultury” związani byli m.in. Witold Kieszkowski, Stanisław Lorentz, Juliusz Starzyński, Jerzy Szablowski, Michał Walicki, Jan Zachwatowicz i Stanisław Herbst. Po wojennej przerwie został wznowiony jako pismo nowo powstałego Państwowego Instytutu Historii Sztuki i Inwentaryzacji Zabytków oraz Zakładu Architektury Polskiej i Historii Sztuki Politechniki Warszawskiej. Przez pierwsze cztery lata (1946–1949) był kontynuacją przedwojennego „Biuletynu Historii Sztuki i Kultury”. Datą przełomową w historii „Biuletynu Historii Sztuki” był rok 1949, kiedy to Państwowy Instytut Historii Sztuki i Inwentaryzacji Zabytków został przekształcony w Państwowy Instytut Sztuki – placówkę naukową o charakterze interdyscyplinarnym, w 1959 przekształconą w Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk. „Biuletyn Historii Sztuki i Kultury” stał się kwartalnikiem tegoż Instytutu oraz Stowarzyszenia Historyków Sztuki (do 2020), wydawanym od 1950 r. pod skróconym i do dziś funkcjonującym tytułem. Przewodniczącym komitetu redakcyjnego mianowano Juliusza Starzyńskiego, a merytorycznym sekretarzem redakcji został Jan Białostocki. W 1951 r. zlikwidowano funkcję przewodniczącego komitetu redakcyjnego, a na jego miejsce wprowadzono redaktora naczelnego. Pierwszym został Stanisław Lorentz, który na stanowisku tym pozostawał do 1981 r. Kolejnymi redaktorami naczelnymi „Biuletynu Historii Sztuki” byli Stanisław Mossakowski (1982–1988), Jerzy Kowalczyk (1988–1996), Piotr Paszkiewicz (1996–2002) i ponownie Stanisław Mossakowski (2002–2023). Od 2024 r. Stanisław Mossakowski pełni rolę redaktora honorowego, natomiast funkcję redaktora naczelnego sprawuje Joanna Stacewicz-Podlipska.

W edycji z lat 1932–1949 na łamach periodyku zamieszczano naukowe rozprawy z historii sztuki i architektury, a także z zakresu muzealnictwa, inwentaryzacji i odbudowy zabytków. Po roku 1950 profil pisma ograniczono do tekstów dotyczących wyłącznie historii sztuk wizualnych i architektury, historii teorii i myśli o sztuce oraz krytyki artystycznej od średniowiecza do współczesności. Poszczególne numery pisma zazwyczaj zawierają teksty o różnej tematyce. Wydawane są jednak również numery poświęcone sztuce jednej epoki historycznej lub regionu (sztuka Śląska, 1962, nr 3–4; sztuka rosyjska, 1998, nr 1–2; sztuka szwedzka, 2003, nr 3–4), wybranym zjawiskom artystycznym (polsko-francuskie relacje artystyczne, 1958, nr 2; architektura saska w Polsce, 1967, nr 3), zagadnieniom metodologicznym (pojęcie stylu, 1978, nr 1; hermeneutyka w badaniach nad sztuką, 2023, nr 4) lub twórczości jednego artysty (Rembrandta, 1956 nr 3; Józefa Chełmońskiego, 2014, nr 4).

Wśród autorów publikujących na łamach „Biuletynu Historii Sztuki” najliczniejszą grupę stanowią badacze z Polski. Pismo jest jednak otwarte dla badaczy reprezentujących międzynarodowe środowisko historyków sztuki. Od roku 1956 w periodyku zamieszczane są także teksty badaczy z Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych, Włoch, Francji, Szwecji, Holandii, Niemiec i Turcji, a także Czechosłowacji, Litwy, Rosji, Słowenii i Ukrainy.