Pierwsza jesień

Danylo Ilnytskyi

Abstrakt

Esej należy do gatunku prywatnej urbanistyki. Pierwsze fragmenty to historie o mijaniu się z miastem w różnych porach roku – wiosną, latem, jesienią. Aż w końcu nadeszła pierwsza jesień – czasoprzestrzeń głębszego wejścia w miasto i bliższego poznania go, wzajemnej akceptacji miasta i autora niniejszego tekstu. Pierwsza drohobycka jesień stała się punktem wyjścia do dalszego poznawania i zanurzania się w mieście – w historycznych, kulturowych i antropologicznych perspektywach. Mimo swojej integralności Drohobycz jest bowiem kolażem, miastem nawarstwiających się okresów historii, stylów architektonicznych, narodowych i ideologicznych narracji. Zaproponowane przez autora nastroje i wizje prywatnej urbanistyki są jednym z możliwych głosów na temat miasta, które stało się ważnym toposem, wartym subiektywnej recepcji i synkretycznej narracji. Pierwsza jesień to mit o mieście, mit prywatny i topologiczny, mit skromnego podmiotu, mit, który ostatecznie się rozwiewa, ale zostaje zapamiętany. To opowieść o skondensowanym, emocjonalnym, wzmocnionym dodatkowo zapachem ciepłej jesieni spotkaniu z miastem, które przemieniło się w oneiros i w tej postaci osiadło w pamięci. To esej o własnowolnym poruszaniu się po mieście, dotykaniu go, to opowieść, która kończy się ponowną refleksją nad istotą Drohobycza.