@article{Figzał-Janikowska_2022, title={Miejskie performanse Władysława Hasiora}, volume={71}, url={https://czasopisma.ispan.pl/index.php/pt/article/view/903}, DOI={10.36744/pt.903}, abstractNote={<p>Artykuł poświęcony jest performatywnej twórczości Władysława Hasiora, w szczególności jego działaniom aranżowanym w przestrzeni miejskiej. Potrzeba dialogowania z odbiorcą, początkowo wyrażana przez Hasiora jedynie w eksponatach, począwszy od lat siedemdziesiątych przybiera formę bardzo wyrazistych manifestacji artystycznych zakładających bezpośredni udział widzów w kreowaniu zdarzenia performatywnego, a także znoszenie dystansu między artystą a społeczeństwem. Ze względu na ontologiczny status tych zdarzeń, ich efemeryczny i ulotny charakter, stanowią one jak dotąd najmniej zbadany obszar twórczości artysty. W artykule analizie poddane zostały najważniejsze miejskie i plenerowe performanse Władysława Hasiora, takie jak <em>Pochód sztandarów</em> w Łącku (1973), realizacja <em>Solspann</em> w Södertälje (1973–1976) czy wreszcie uroczysta <em>Przeprowadzka</em> z internatu „Szkoły Kenara” do nowej pracowni w Zakopanem (1984). Działania te autorka rozpatruje w kontekście współczesnych rozważań nad sztuką partycypacyjną, zarówno w świetle antagonistycznej teorii partycypacji Claire Bishop, jak i koncepcji sztuki dialogicznej Granta H. Kestera, zauważając, że Hasior w swoich projektach performatywnych łączył dwie strategie sztuki partycypacyjnej: potrafił współtworzyć efemeryczne dzieła razem z publicznością, a jednocześnie reżyserować działania odbiorców.</p>}, number={1}, journal={Pamiętnik Teatralny}, author={Figzał-Janikowska, Magdalena}, year={2022}, month={mar.}, pages={11–32} }